Evlilik, tarihin en kadim kurumlarından biridir. Evlilik vesilesiyle toplumun en küçük birimi olan aile oluşur. Aile biriminin içine doğan çocuklar büyürler, toplumun bir parçası olmayı ve kuralları aileleri vesilesiyle öğrenirler. Böylece insanın en önemli gelişim safhalarından biri olan toplumsallaşma süreci tekâmül eder ve toplumun devamlılığı sağlanır. En küçük toplum birimi olarak kabul edilen ailedeki ilişkiler sağlıklı olduğu takdirde toplum da daha huzurlu, maddi ve manevi emniyet içinde olacaktır. Aynı zamanda bireyin psikolojik iyi oluş hâline, temel ihtiyaçlarını sağlıklı bir düzlemde karşılanmasına katkı sağlar.
Yeni Bir Başlangıç
Bütün toplumlarda evlilik, insanın gelişim aşamalarından yeni bir dönemin başlangıcı olarak kabul edilmektedir. Yeni başlangıçlar yapmak beraberinde olumlu sonuçlar getireceği bilinse dahi çok kolay olmayabilir. Hele ki evlilik gibi karmaşık dengelerin var olduğu bir ilişki ağına adım atmak çoğu kişi için kaygı verici olabilir.
Birey; o zamana kadar alıştığı düzenden, ailesinden, yaşam biçiminden farklı bir hayata geçmeye hazırlık yapmaktadır. Bu yeni başlangıç, çeşitli bireysel ve sosyal nedenlerden dolayı sancılı geçebilmektedir. Bu dönemde karşılaşılan birtakım zorlaştırıcı ve katı tutumlar çiftin hem maddi borç yüküyle hem de uzun yıllar unutulmayacak kırgınlıklar ve hayal kırıklıkları ile sürece başlamasına yol açmaktadır. Bu da çiftlerin henüz çiçeği burnunda ilişkilerini, aralarındaki münasebetin kalitesini olumsuz yönde etkilemektedir.
Evlilik öncesinde kimi zaman gelin ve damadın aileleri arasında irili ufaklı birçok konu problem olabilmektedir. Bunlar arasında ekonomik nedenler, psikolojik nedenler, ailelerin güç mücadelesine girmesi, inanç, mezhep, meslek, yaş, âdetler sayılabilir. Şimdi son yıllarda sıklıkla karşılaşılan evliliği zorlaştırıcı güncel problemler üzerinde duralım:
Aileden Ayrışmak ya da Ayrışamamak
Ayrışmak, kişinin içinde büyüdüğü ve yaşadığı aileden ayrılarak kendisinin onlardan ayrı biri olduğunu fark ettiği ve ailesine benzerlikleri olmakla birlikte kendine has duyuş, düşünüş, zevk ve kararlarının da olabileceğini idrak ettiği bir dönemdir. Ayrışmak, ayrılmak ya da kopmak değildir. Destek gördüğü ailesinden artık bu desteğe ihtiyaç duymadan hayatına devam edebilmesi, kendi kendine yetebilmesi demektir.